Şimdi elimde bir kayısı yaprağı

günlerden sonbahar
renkler sarıya kızıla çalar
bir kayısı ağaca gölgesinde gizlenirim
aman yakmasın tenimi güneş bu kadar

elimde demli çayım termostan
yaşlı amca sepetini uzatır bakkala üst kattan
melodi gibi izlerken göz kapalı bu gürültüyü
heybemi yokladım, yok turpun büyüğü

güneş yeniydi, henüz düşmeden önce
bir kaç bisikletli çocuğu izledi
sonra yalnız bir saksağan kahvaltısına gizlendi
en sağlam yerinden çatlamıştı sapı

geçen ki kedi kavgasını saymazsak
usul bir meltem yetti yerinden kopmaya
vakit ayrılık vakti gücü kalmadı tutunmaya
yavaşça süzüldü düştü önüme

sessizce eğilip aldım
şimdi elimde bir kayısı yaprağı
uzattım sonra güneşe doğru
çizgileri deler toprağı

bıraktığı ağaca düşkün halâ
kimler tutar yerini bilinmez
evet rüzgarın suçu düşmesi
belki de yüzüne sarılar düşmesi

Sait Çıkrıkçı