Sahip Çık(a)madığımızdan Ölen 5 Çocuk...

Yoğun bir iş gününün ardından koltukta yığılmış bir şekilde akşam yemeği sonrası, TV kumandası elime alıyorum. Çayımı yudumlarken, birkaç haber kanalını dolaşıyorum… Birden, İzmir'den gelen bir haber dikkatimi çekiyor: Elektrik sobasından çıkan yangında 5 çocuk hayatını kaybetmiş.

Biraz daha detaylı araştırıyorum. İçim burkuluyor, insanlığım adına utanıyorum. O kadar üzülüyorum ki, hiçbir şey söyleyemiyorum. Sadece “Sözün bittiği yer” demek istiyorum ama diyemiyorum. Çünkü her geçen gün, daha kötü bir haberle karşılaşıyoruz; bir başka acı... Her yeni felaket, sanki bir öncekinden daha büyük ve daha derin bir yara açıyor içimizde.

Bu nasıl bir imtihandır? Bu nasıl bir acıdır? İnsan olarak ne kadar sahip çıkıyoruz birbirimize? Çocuklarımıza nasıl sahip çıkmalıyız? Rabbim, aklımızı ve vicdanımızı korusun.

Belki de şu an ne alakası var diye düşünebilirsiniz. Ancak ben, Tekvir Suresi’nin 8-9. ayetlerini düşünüyorum: "Diri diri gömülen kız çocuğuna, hangi günahı yüzünden öldürüldüğü sorulduğu zaman..." Bu ayet aklımda sürekli dönüp duruyor. Bugün yaşadığımız bu trajedi de bir bakıma bu soruyu tekrar soruyor bize: “Bizim günahlarımızın ve ihmallerimizin kurbanı olan bu çocuklar, ne kadar gözardı edildiler, ne kadar sahip çıkılmadılar?”